Σε μια ήσυχη παραλία στους Παξους. Παρασκευή μεσημέρι. Ζέστη.
Ένα παιδάκι και ο πατέρας του στη παραλία. Το παιδάκι γύρω στα 8-9 ετών προσπαθεί να απασχολήσει τον εαυτό του μέσα στη θάλασσα.
Ρίχνει πέτρες, τραγουδάει, ζητάει τον πατέρα του επανελειμμενα να έρθει να του κάνει λίγη παρέα. Προσπαθεί να τον "δελεάσει" λέγοντας του να έρθει να δει "κατι". Το "κάτι" μάλλον αχινός η κανένα ψαράκι.
Ο πατέρας απασχολημένος, έξω στη στεριά κάτω από τη σκιά, σε μια γωνιά της παραλίας, μιλώντας στο τηλέφωνο. Θέματα της δουλειάς.
"Γιαννάκη πιο μετά, έχω δουλειά τώρα.. Κολύμπα εσύ και θα έρθω πιο μετά"
Το σκηνικό επαναλαμβανεται 3-4 φορές.
Ο Γιαννάκης εκεί όμως. Περιμένει τον πατέρα του υπομονετικά να του κάνει λίγη παρέα. Συνεχίζει να τραγουδά, να ρίχνει πέτρες (παρολίγον να φάω και εγώ μια πέτρα από το Γιαννάκη). Να τον αναζητά.
Σκέψεις : "Κρίμα ο Γιαννακης. Δεν τον βλέπω να παίρνει και πολύ αγάπη από τους δικούς του. Δεν έχει και αδέρφια να απασχολήθει. Λες να είναι χωρισμένοι οι γονείς; Λες να είναι και στο σπίτι έτσι; Πως θα μεγαλώσει ο Γιαννάκης; Θα μεταδίδει ο ίδιος αγάπη στα παιδιά του όταν μεγαλώσει; Να πάω να του κάνω λίγη παρέα; " Το μυαλό έτρεχε σε σενάρια.
Μετά από κανένα 25 λεπτό ο πατέρας αφήνει το κινητό και υποκύπτει στον πειρασμό. Κατευθυνεται προς το Γιαννάκη μέσα στο νερό.
Τον αγκαλιάζει. Τον φιλάει. Του απολογείται που μερικές φορές δεν του δίνει σημασία. Του λέει πόσο πολύ τον αγαπάει." Άντρα μου εσύ. Αντρακλα μου. Ξέρω ότι καμία φορά γίνομαι κακός και σου φωνάζω. Πόσο σε αγαπώ. Σε λατρεύω".
Σκέψεις 2: "Γιατί βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα; Σπουδαίο πράμα η αντανάκλαση και η αυτοκριτική. Κανείς γονιός δεν είναι τέλειος. Ο σωστός γονέας όμως αναγνωρίζει τα λάθη του και τα δουλεύει. Υπάρχει ελπίδα."
Παξοί , 6 Ιουλίου, 2019
Ορέστης Κασινόπουλος, Ph. D. Κλινικός Ψυχολόγος